Zajrzałam dziś do centrum handlowego, wiedziona znalezionymi w skrzynce pocztowej kuponami. Oprócz swetra o miękkiej strukturze materiału i w kolorze pasującej do wszystkiego czerni, którego znalezienie zajęło mi ponad rok, kupiłam sztruksową spódnicę, która, choć nie tak uniwersalna, pasować będzie do szeregu rzeczy znajdujących się w czeluściach mojej szafy. Oprócz rozpieszczania siebie nabyłam też trzy pary spodni w rozmiarze (5-6) dla mojego czterolatka i komplet skarpet z Myszką Minnie dla dziewczynki. A wszystko to w towarzystwie bombek, choinek i całej tej świątecznej atmosfery, która zmieniła muzykę w radio i kubki w Starbucksie. Można już kupić skarpety i zawiesić je nad kominkiem, można też napić się cafe latte o smaku egg nog (a jeśli nie, to na pewno będzie to można zrobić za chwilę). Era dyń i czarno - pomarańczowego szaleństwa skończył się z ostatnim dniem października i nawet zbliżające się święto pielgrzymów i indyków nie jest w stanie tego zmienić. Przy okazji, po facebooku krąży taki żart:

 

 

Po raz pierwszy czekam na te święta bez smutku. Myślę o prezentach dla dzieci, choince i piernikach, wspólnych grach planszowych, o tym, że muszę nauczyć dzieci kilku kolęd i o tym, co będziemy robić podczas tych dni. Nie wiem, czy to czas sprawił, że już nie jest mi tak żal być daleko, czy też to, że mam teraz w domu dwoje maluchów, dla których to, co jest, jest jedynym sposobem życia, jaki znają. Nie ma to zresztą znaczenia.

 

...

 

Tymczasem powyborcze emocje w narodzie nie tylko nie opadają, ale wręcz doprowadzają do serii działań. Dwadzieścia pięć stanów napisało petycję z prośbą o wykluczenie z unii. Nie wiem, czy ktokolwiek spodziewał się tak silnych reakcji. Poza Teksasem nikt nie ma zagwarantowanego prawa wystąpienia z unii, ale kto wie? Bardzo jestem ciekawa kolejnych miesięcy, zważywszy, że kraj znowu stoi na skraju bankructwa...