czy to naprawdę jedzenie?

Pod koniec dziewiętnastego roku około osiemdziesięciu procent ludności zatrudnionych było w rolnictwie. Dziś ich liczba nie przekracza pięciu procent. Dziwne? Nie, i to z wielu powodów. Po pierwsze praca ta jest bardzo niebezpieczna, a zważywszy na system opieki zdrowotnej i socjalnej przy wypadku najlepiej dać się od razu zabić na miejscu. Po drugie, jest to praca źle płatna, średni dochód rolnika to połowa średniego dochodu mieszkańca miasta. Po trzecie, wielkie kompanie zjadają drobnych rolników. Rezultat? Większość z tego, co nazywamy w Stanach jedzeniem pewnie nim nie jest.

Im dłużej mieszkam w Kalifornii, tym baczniej przyglądam się etykietom na produktach spożywczych. Kiedy nie jestem w stanie rozszyfrować trzech z wymienionych składników, odkładam towar na półkę. Lądują tam też produkty z zawartością syropu glukozowo - fruktozowego. Staram się w ten sposób ochronić moją rodzinę choć trochę. Mimo to nadal zastanawiam się, co tak naprawdę jemy. Czy produkty organiczne o zawyżonych (realnych?) cenach są na pewno lepsze? Czy kupowanie krewetek od producenta, który sprzedaje również leki przeciwbólowe nie jest samobójstwem? A mięso, czy pochodzi od tych krów, które widziałam w Teksasie, tych, których widok zwalił mnie z nóg? Krów, które nie widziały trawy i spędzają życie przywiązane do metalowego prętu i karmione kukurydzą, której nie tolerują? Tak, wiem, że są inne miejsca i inne sposoby hodowli, jak ten nasz, lokalny. Takie myśli krążą mi po głowie za każdym razem, gdy zaglądam do supermarketu. Jedynym pocieszeniem jest to, że ja mam wybór, że mogę wybierać produkty, które nie szkodzą nam ani naszym dzieciom, że żyję w tej części Stanów, z której pochodzi spora część świeżych owoców i warzyw. Obok mnie żyją jednak ludzie, którzy wyboru nie mają. I to ich dzieci będą cierpieć na cukrzycę i choroby serca. Wartościowe jedzenie stało się bowiem w Stanach towarem luksusowym, na który większość ludzi po prostu nie stać.