styczeń...

Kupiłam kalendarz. Po raz pierwszy od dawna. Dla motywacji. I pamięci. I po to, żeby kontrolować upływ czasu, planować, nie zawalać domu tysiącem kartek przypominających mi, że to czy tamto. Tymczasem... wciąz zapominam wypalić płyty ze zdjęciami (i zapisać tego w kalendarzu), nie wyciągnęłam maty treningowej i w ogóle palcem w bucie nie kiwnęłam. No, ale rok jeszcze młody, jeszcze zdążę... Do tego kalendarz wisi w idiotycznym miejscu i przywalony jest aniołem. Wszystko dlatego, że nie opłaca się robić dziur w ścianach, które za chwilę nie będą moje (nawiasem mówiąc nigdy nie były, co nie przeszkadzało mi wbić kilka gwoździ zaraz po przeprowadzce). Kiedy nie będą moje zależy od wielu czynników, liczę, że niedługo wbijać będę kołek w moją własną ścianę. 

Zastanawia mnie, czy fakt, że pomagając innym odczuwam lekką satysfakcję z samej siebie czyni ze mnie kiepskiego chrześcijanina? Żaden ze mnie filantrop, ale jak już mi się zdarzy, myślę o sobie jakoś tak lepiej. Usilnie staram się nad tym zapanować, ale wychodzi ze mnie natura, ludzka, mam nadzieję. 

Czytam Mrożka i zaśmiewam się do łez. Jak pisać opowiadania, to tylko tak. Moje jedno, jedyne opowiadanie ma zakończenie, nadal jednak brakuje mu części środka. Mam ją w głowie, od lat, i tylko lenistwo powoduje, że jeszcze nie przelałam myśli w słowa. Zresztą czemu niby miałabym się spieszyć, skoro niczego z tym nie zrobię. 

Syn postanowił, że będzie mówił. I mówi. Bez ustanku.